به عمر خود به یاد نمی آوریم که چنین افسرده و خسته بوده باشیم. گیریم که در زندگی خود روزهای سخت بسیار داشته ایم و گریه ها کرده و لعن و نفرین ها نثار کرده ایم ، ولی اینبار که اینگونه ایم در غربت به سر می بریم و کسی ما را مدد بر پا خواستن نمی دهد؛ همانا ما در این زمینه بسیار ضعیف بوده و چون طفلی در گهواره خود زاری می کنیم مگر معجزه ای اتفاق افتد.
و در این روزگار سخت ، در پی یافتن راهی برای رشد و نمو احساسات رقیق و لطیف خود می باشیم ؛ با اطلاع از عدم تناسب زمانی .
اما چه می شود کرد که فیل ما همواره در زمان نا مناسب یاد هندوستان می کند، همچون صاحب خویش!