صدا یمان در خطوط تیره و تار فضای نا محدود تنهایی گم می شود
و ما دلخوشیم به این تاریکی،
به این وجود،
و تنمان را
جانمان را
می بخشیم به این وجود....
به این بودن در تاریکی
به این درد دلچسب و خواستنی...